Batuta od Maurycego Seydla - 1892 r.

Co może mieć wspólnego batuta z winiarzem? Teoretycznie nic. A jednak...

W Muzeum Teatralnym w warszawskim Teatrze Narodowym-Operze Narodowej znajduje się przepiękny eksponat. Jest nim batuta Adolfa Sonnenfelda.

W 1892 r. warszawski winiarz Maurycy Seydel wraz z rodziną podarował ją artyście z okazji 55 urodzin. Wykonana jest z hebanu ze srebrnymi okuciami z inskrypcją: Jubilatowi/Rodzina Seydlów/d:16 Października/1892. Sonnenfeld był w dobrych stosunkach z rodziną Seydlów. Przyjaźnił się z Hugonem Seydlem. Przyjeżdżał do jego skolimowskiej posiadłości, gdzie dał kilka koncertów w "zagłobińskim" parku. 

Kim był obdarowany?

Adolf Gustaw Sonnenfeld urodził się 19 września 1837 r. we Wrocławiu. Był synem handlarza skór Hirszla Sonnenfelda i Fryderyki Aron. 

Studiował skrzypce u Waltera Lüstnera i Maurycego Schöna we Wrocławiu oraz teorię u Johanna Seidla; od 1854 r. pobierał lekcje gry na skrzypcach u Ferdinanda Davida w Konserwatorium Lipskim i studiował kompozycję u Maurycego Hauptmanna i Ernsta Richtera.  

Jesienią 1857 r. przyjechał do Warszawy jako skrzypek orkiestry Emanuela Bacha. Grał w orkiestrze Benjamina Bilsego w Dolinie Szwajcarskiej. W 1867 r. stworzył własną orkiestrę pod nazwą Orkiestra Warszawska, która wykonywała muzykę popularną. Pod jego kierownictwem koncertowała m.in. w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie i innych miastach Polski, oraz w Odessie i Rydze. Po 1870 r. pełnił funkcję dyrygenta w Teatrze Wielkim w Warszawie, orkiestrze Kolei Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej a także w warszawskich teatrzykach ogrodowych: 1873 - "Alkazar", 1874 i 1878 - "Alhambra", 1879 i 1880 - "Eldorado". Od 1 czerwca 1882 r. kierował wraz z Janem Szymborskim warszawskim teatrzykiem ogrodowym "Nowy Świat", ale na skutek nieporozumień finansowych wkrótce wycofał się z dyrekcji. W latach 1899-1905 dyrygował jedną z najlepszych w Warszawie orkiestr antraktowych w Teatrze Ludowym. 26 października 1902 r. z okazji jubileuszu trzydziestopięciolecia jego pracy odegrano w tym teatrze "Podróż po Warszawie". 

                              

Sonnenfeld skomponował muzykę do wielu wodewilów i komediooper grywanych w warszawskich teatrzykach ogrodowych: "Albert Dürer w Wenecji", "Nocleg w Apeninach" 1874, "Pentesileai", "Podróż po Warszawie" 1876 (wspólnie z F. Szoberem), "Dwa gołąbki", "Piekło", "Ulica Marszałkowska", "Barnaba Fafuła i Józio Grojseszyk na Wystawie Paryskiej", "Król reporterów" 1881, "Chłopski mecenas", "Majstrówna", "Modniarka warszawska", "Papa Pepy", "Stręczycielki", "Świtezianka", "Jak się śmieją i płaczą w Warszawie". Był autorem muzyki do baletu "Meluzyna" i "Pan Twardowski" (1874). Ten ostatni odniósł pewien sukces. W warszawskim Teatrze Wielkim dano aż 560 przedstawień. Skomponował wiele tańców pod pseudonimem Gustaw Adolfson oraz szereg utworów na skrzypce z fortepianem dla dzieci. Co prawda opery Sonnenfelda nie cieszyły się zbyt dużym powodzeniem, za to jego muzyka rozrywkowa była bardzo lubiana.

Poślubił w 1858 r. Hortensję Ludwikę Brandt (córkę mosiężnika Henryka Brandta z Warszawy), po jej śmierci Ludwikę Konopka. Miał siedmioro dzieci (4 synów i trzy córki). 

Zmarł 28 maja 1914 r. w Warszawie. Po jego śmierci prasa twierdziła, że Sonnenfeld „zmarł w niedostatku”. 

Rysunki i zdjęcia Adolfa Sonnenfelda z moich zbiorów; nut za: mazowiecka biblioteka cyfrowa, batuty za: batuty.instrumenty.edu.pl